Moje pasje w obiektywie

  Miasto o królewskim rodowodzie zdecydowanie zasługuje na to, aby poświęcić mu nieco więcej uwagi, dlatego dzisiejszy post jest kontynuacją opowieści o zimowym Sandomierzu... Ten niedzielny, chłodny dzień był dość niezwykły. Mocno odczuwalny mróz skutecznie zniechęcił potencjalnych spacerowiczów, bowiem nigdy dotąd nie widziałam tak opustoszałego Sandomierza. Nas skusiły opady śniegu, które okrywszy bielą to malownicze miasto, nadały mu wyjątkowego uroku. Spacer rozpoczęliśmy od Bramy Opatowskiej . Powstała z fundacji króla Kazimierza Wielkiego wieża, stanowiła wówczas część miejskich fortyfikacji. Na północnej ścianie baszty istnieje oryginalna prowadnica, po której opuszczano kratę zamykającą wjazd do miasta. Wzniesiona w II połowie XIV wieku, w XVI stuleciu została podwyższona i zwieńczona renesansową attyką. Do bramy przylega hotel Widnokrąg, którego pokoje gościnne i sale restauracyjne mieszczą się we wnętrzach XIX – wiecznej kamienicy. Po wyjściu z bram

nie sposób oprzeć się wrażeniu, że poprzez swoje bogate dzieje oraz zachowane zabytki materialne, Sandomierz wnosi znaczący wkład do polskiej kultury i historii. Zamek, ratusz i kamienice mieszczańskie – niegdyś największe budowle świeckie wraz z murowanymi obiektami sakralnymi, nadawały Sandomierzowi wygląd miasta o wspaniałej gotyckiej zabudowie. Przykładem wspomnianego stylu w architekturze, jest jedna z najstarszych budowli sakralnych w Polsce. Ceglana świątynia pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny ufundowana została w latach 1360 - 1382 przez króla Kazimierza Wielkiego, w miejscu dawnej kolegiaty romańskiej. W 1818 roku podniesiona do godności katedry a w 1960 – bazyliki katedralnej. Usytuowana na obszarze sandomierskiego zespołu urbanistyczno-architektonicznego, wpisanego na listę pomników historii, czyli zabytków o szczególnej wartości historycznej, naukowej i artystycznej. Wnętrze katedry budzi mój największy i niezmienny zachwyt. Wyposażone w prace