Droga rzadziej przemierzana…

 

Poprzedni, adwentowy post zakończyłam słowami, iż warto
podejmować trud pracy nad sobą... Mamy przecież tyle możliwości,
sposobów i dróg do osiągnięcia zmierzonego celu. Zwłaszcza, że problemy
oraz bolączki codziennego życia dotykają w różnym stopniu każdego z nas…
Postanowiłam zatem sięgnąć po książkę amerykańskiego psychiatry, myśliciela
i neurologa. M. Scott Peck bez uciekania do naukowej stylistyki, łatwych recept
czy ogólnikowych sformułowań oraz stawiając znak równości  pomiędzy
rozwojem duchowym a psychicznym stwierdza, że psychologia i religia
uzupełniają się w procesie dążenia ku pełni człowieczeństwa.

Książka o czterech podstawach życia: odraczaniu gratyfikacji, przyjęciu
odpowiedzialności, wierności prawdzie i zachowaniu równowagi, napisana jest
w klimacie miłości i akceptacji – akceptacji człowieka takim, jakim jest. Tyle tytułem
wstępu. Poniżej cytuję kilka fragmentów… Może uznacie, że warto poznać ją bliżej…

„Trudność życia wynika z tego, że proces mierzenia się
z problemami i rozwiązywania ich jest bolesny. Zależnie od swej
natury problemy budzą w nas frustrację, smutek, poczucie samotności,
wyrzuty sumienia, żal, gniew, strach, lęk, udrękę albo rozpacz. Są to uczucia
przykre, nierzadko dorównują bolesnością cierpieniom fizycznym, czasem nawet
najgorszym z nich. Pewne wydarzenia czy konflikty nazywamy problemami właśnie
dlatego, że rodzą w nas ból. Ponieważ życie stawia przed nami niekończącą się serię
problemów, zawsze jest trudne i wypełnione nie tylko radością, ale również bólem.
Jednak przy całym procesie napotykania i rozwiązywania problemów życie ma sens.
Problemy są ostrzem, które oddziela sukces od porażki. Problemy mobilizują w nas
mądrość, odwagę i pomagają rozwijać się mentalnie i duchowo. Kiedy pragniemy
rozwoju ludzkiego ducha, wzmacniamy w ludziach zdolność do rozwiązywania
problemów. (…) Jednak większość z nas z obawy przed bólem w jakimś
stopniu unika problemów. Odkładamy decyzje w nadziei, że problemy
znikną. Ignorujemy je, zapominamy o nich, udajemy, że nie istnieją.
(…) Próbujemy obchodzić problemy zamiast stawić im czoło.”

„Hobby są zajęciami, które nas budują. Kochając samych siebie, czyli
dbając o siebie pod kątem rozwoju duchowego, musimy sobie zapewnić
różne rzeczy, które nie mają bezpośrednio duchowego charakteru. Karmiąc
ducha, trzeba karmić również ciało. Potrzebujemy pożywienia i dachu nad głową.
Choćbyśmy się ofiarnie poświęcali rozwojowi duchowemu, potrzebujemy również
odpoczynku, relaksu, ruchu i rozrywek. Nawet święci muszą spać i nawet prorocy
muszą się bawić. Hobby mogą zatem posłużyć jako środek do celu, którym jest
kochanie samych siebie. Ale jeśli hobby staje się celem samym w sobie zaczyna
zastępować rozwój duchowy, zamiast służyć jako środek do niego.”

„Ludzie na różne sposoby radzą sobie za strachem przed zmianą, ale jeżeli
rzeczywiście ma nastąpić zmiana, strachu nie unikniemy. Odwaga nie polega
na braku strachu, lecz na zrobieniu czegoś na przekór strachowi, na
przedarciu się przez opór strachu w nieznane, w przyszłość.”

„Każdy z nas ma w sobie pęd do rozwoju i jeżeli mu ulegnie, musi w pojedynkę walczyć
z wewnętrznym oporem. Schemat ten obrazujący proces ewolucji duchowej
stosuje się również do całej ludzkości. Kiedy ewoluujemy jako jednostki,
automatycznie przyczyniamy się do ewolucji całego społeczeństwa.
W kulturę, która karmiła nas w dzieciństwie, jako ludzie
dorośli wnosimy swój twórczy wkład.”

„Poczucie własnej wartości jest podstawą zdrowia psychicznego
i fundamentem samodyscypliny. Jego źródłem jest miłość rodzicielska.
Przekonanie, że ktoś jest wartościową osobą, musi zostać uzyskane w dzieciństwie,
ponieważ później trudno je w sobie wypracować. Z kolei kiedy miłość rodziców
zbuduje w kimś poczucie własnej wartości, jest prawie niemożliwe,
aby zawirowania dorosłego życia złamały mu psychikę.”

„Ostatecznym celem życia pozostaje rozwój duchowy jednostki,
samotna wyprawa na szczyty, na które można się wspiąć tylko w pojedynkę.
Trudnych gór nie zdobędziemy bez zaplecza, które zapewnia dobre małżeństwo lub
dobre społeczeństwo. Małżeństwo i społeczeństwo istnieje przede wszystkim po to,
żeby wspomagać jednostki w indywidualnych wyprawach, (…) a powrót jednostki
z samotnej wyprawy do bazy wypadowej małżeństwa czy społeczeństwa,
podnosi tę bazę na wyższy poziom. Rozwój jednostki i społeczeństwa
są zatem współzależne, ale na podniebnej grani rozwoju
zawsze musimy radzić sobie sami.”

Z głębi tej samotniczej mądrości „Prorok” Khalila Gibrana tak mówi do nas o małżeństwie:
„Ale bądźcie ze sobą tak, aby we wspólności trwał zawsze oddech przestrzeni.
Niech między wami tańczy wiatr Niebios. Kochajcie się wzajem, lecz nie
przemieniajcie miłości w więzy niewoli. Dotykajcie brzegów dusz
waszych jako morze swobodne. Puchary wzajemnie sobie
napełniajcie, ale z jednego pucharu nie pijcie. Dzielcie się
nawzajem chlebem, ale nie pożywajcie jednej kromki.
Śpiewajcie, tańczcie razem i oddawajcie się wspólnie
radości, ale pozwólcie sobie również na samotność.
Bo choć oddzielne od siebie, struny lutni
drżą pieśnią jednaką…”

Od czasu pierwszego wydania Droga rzadziej przemierzana zajmuje wciąż czołowe
miejsca na listach bestsellerów będąc najbardziej poczytną książką o rozwoju
duchowym człowieka. Dlatego swym skromnym zdaniem, mogę jedynie
zarekomendować i polecić tę wartościową pozycję, która prowadzi
drogą rzadziej przemierzaną, jednak nie odczujemy jej trudów…
Z grudniowym pozdrowieniem – Anita.