TATRY – szlak na Rysy.

Długa wędrówka na szczyt.

Kultowe Rysy, będące najwyżej położonym szczytem w całym łańcuchu
tatrzańskim, na który prowadzi znakowany szlak turystyczny,
z roku na rok przyciągają rzesze turystów.

Zdobycie Rysów od polskiej strony możliwe jest tylko czerwonym szlakiem znad
Czarnego Stawu. Przyznam szczerze, że  perspektywa niemal ciągłej ekspozycji za
plecami, otchłań Czarnego Stawu i w dalszym tle Morskiego Oka, blisko 300 m.
odcinek ubezpieczony łańcuchami oraz liczba śmiertelnych wypadków
odnotowanych w kronikach TOPR – budziły we mnie opór i skutecznie 
działały na wyobraźnię. Jedyną alternatywą pozostało zdobycie
Rysów od strony słowackiej. Ten wariant jest znacznie
łatwiejszy, a w drodze na szczyt towarzyszą
nam piękne widoki i zmieniająca się
sceneria, bo w wielu miejscach
szlak kluczy zakosami.

Zabieram Was na wędrówkę i obiecuję, że bezpiecznie zdobędziemy
oba wierzchołki Rysów – polski (2499 m) i słowacki (2503 m).

Na szlak wyruszamy z miejscowości Popradske Pleso Tez,
gdzie na oznakowanym parkingu zostawiamy samochód.

Następnie czeka na nas ok. 4 km odcinek asfaltem,
ale za to w pięknej scenerii, gdzie droga delikatnie pnie się w górę.

Kończy się asfaltówka, a szlakowskazy w pobliżu hotelu górskiego
nad Popradzkim Stawem, informują nas o kierunku dalszej wędrówki.

Niebieski szlak poprowadzi nas poprzez las świerkowy, następnie pasmo
kosodrzewin, w głąb Doliny Mięguszowieckiej. Wkraczamy w niższe 
piętra roślinności a przed nami otwierają się takie oto widoki:

W otoczeniu tak pięknej scenerii docieramy do Żabiego Potoku 

i przeprawiamy się przez drewniany mostek do pobliskiego rozstaju szlaków.

Przed nami bardziej stromy odcinek, który czerwonym szlakiem doprowadzi nas
 do progu Żabiej Doliny Mięguszowieckiej. Dlatego proponuję chwilę odpoczynku,
by zachwycić się naturą – rusałka pawik – popularny, ale urodziwy motyl...

oraz zachwycić się otaczającą scenerią.

 To, co tak przykuło moją uwagę, to Grań Baszt z najwyższym Szatanem (2421 m),
u podnóży których, leżą imponujące piarżyska z usypanych głazów.

Jeszcze tylko wspólne zdjęcie na tle majestatycznych ścian skalnych,
poprzecinanych licznymi żlebami i ruszamy dalej.

Szlak pnie się w górę, ale jest to dość wygodna wędrówka po skalnych głazach.

Docieramy do Żabiej Doliny Mięguszowieckiej, a tu pośród wielkich skalnych
głazów, jako pierwszy wyłania się Wielki Żabi Staw Mięguszowiecki.

Jego nazwa pochodzi od niewielkiej skalnej wysepki, na której
układ głazów przypomina swym kształtem… żabę.
To zbliżenie jest dla Was, abyście sami ocenili.

Kontynuując podejście czerwonym szlakiem, otwiera się przed nami
zapierająca dech dolina, wypełniona rumoszem skalnym.

Warto też obejrzeć się za siebie – jak na dłoni widać odległość,
którą pokonaliśmy i szlak, który wije się jak wstążka.

Tymczasem kamienne stopnie prowadzą nas w górę, trawersując zbocze
zakosami, wśród coraz skromniejszej roślinności. Docieramy do
najtrudniejszego odcinka (poza granią szczytową), który
ubezpieczony jest ciągiem łańcuchów, klamrami,
drabinkami i dodatkowo stalowymi schodami.

Abyście mogli przyglądnąć się z bliska temu fragmentowi szlaku,
podsyłam więcej zdjęć z tego etapu wędrówki.

Pamiętam, jaką burzliwą dyskusję wywołał montaż przez Słowaków w 2016 r.
tych schodów, kratownic lub platform, bo różnie je określano.

Moje zdanie jest następujące – przy pogodnym dniu i suchych skałach, które są
nachylone i dość gładkie, można poradzić sobie, bez tych dodatkowych ułatwień.
Ale sądzę, że przy załamaniu pogody, mokrej lub oblodzonej skale, trudności 
w pokonaniu takich odcinków, piętrzą się. Dlatego nie należę do osób,
które sączą jad na takie rozwiązania, chociażby z szacunku do
tytanicznego wysiłku nosiczy (zdjęcie poniżej). Tu ich załadunek
jest skromniutki, bo są w drodze powrotnej ze schroniska.

Tymczasem to właśnie ONI na swych barkach wnoszą do Chaty pod Rysami
olbrzymie ilości zapasów, dla zmęczonych trudami wędrówki turystów.
Być może pomysłodawca właśnie z troski o tych siłaczy, zastosował
takie rozwiązania, być może z obawy o tych, co w japonkach
wyrywają się na wysokogórskie wędrówki. Nie wiem…
Wiem za to, że każdy ma prawo mieć
własne zdanie w tej kwestii.

Sama chętnie korzystam z tatrzańskiej „biżuterii” –
zwłaszcza łańcuchów, bo czuję się z nimi bezpieczniej.

Odcinek ubezpieczony wszelkim żelastwem, mamy już za sobą,
a tym samym sprawnie nabieramy wysokości. W tle za nami
Wielki Żabi Staw - w tym ujęciu, znacznie mniejszy.

Teraz wygodnie, po kamiennych głazach pniemy się w górę.

Zanim dotrzemy do schroniska, wkraczamy do osobliwej krainy -
Wolnego Królestwa Rysów.

Wita nas symboliczna brama w prawdziwie himalajskim klimacie.

Chata pod Rysami to najwyżej położone schronisko
w Tatrach, czynne w okresie letnim.

Wyglądem słabo kojarzy się z górskim obiektem,
ale to zapewne konieczność, bo każdego roku musi
stawiać czoła schodzącym ze szczytów lawinom.

Rzut okiem, jak tył schroniska prezentuje się z wysokości –
absolutnie kosmiczna budowla, ale widocznie w tym stalowym
pancerzu skutecznie opiera się ciosom ze strony lawin.
Gigantyczna piramida w tle to Kopa Popradzka.

W niedalekim otoczeniu schroniska, nad krawędzią przepaści,
stoi legendarna wygódka, która przez okno oferuje w pakiecie
wspaniały widok na dolinę i monumentalne kolosy wokół niej.

Opuszczamy otoczenie Chaty pod Rysami i wygodną ścieżką, pomiędzy
rumoszem skalnym, wędrujemy lewą stroną w kierunku widocznej 
pośrodku zdjęcia Przełęczy Waga (2337 m). Pomimo upalnych,
letnich dni, w kamienistej kotlince zalega brudny śnieg.

Z przełęczy roztacza się rewelacyjny widok na potężny szczyt –
Ganek, którego nazwa pochodzi od Galerii Gankowej.
Ten piarżysty taras podcięty jest pionową ścianą,
która opada w kierunku Doliny Ciężkiej.

Dalej szlak skręca w lewo wzdłuż skalnego grzbietu, prowadząc zakosami
po szerokich, łagodnie nachylonych zboczach. Pewnych trudności może
przysporzyć ostatni fragment szlaku, który prowadzi pośród piargów. 
W tym skalnym rumowisku należy po prostu zachować większą
ostrożność. Oba wierzchołki Rysów są już jak na dłoni.

Widok z Rysów rekompensuje nam wszelkie trudy
wędrówki i na zawsze pozostanie w pamięci. 

Tu stoimy na wierzchołku słowackim
i patrzymy w kierunku polskiego szczytu…

Teraz odwrotnie – jesteśmy na polskim wierzchołku
a za naszymi głowami góruje słowacki szczyt.

Inna perspektywa z naszego szczytu Rysów –
w dole Czarny Staw i dalej Morskie Oko.

Ze szczytów roztacza się przed nami fenomenalny tatrzański krajobraz,
który zachował swe naturalne piękno. Najwyższy w oddali to Gerlach (2655 m).

Zejście z Rysów również na stronę słowacką.
To, co dotychczas mieliśmy za plecami, podziwiać będziemy
już z innej perspektywy. Dlatego powrót tym samym szlakiem, nie psuje
radości wędrowania. Zatrzymaliśmy się na odpoczynek w Chacie pod Rysami,
odwiedziliśmy fantazyjną wygódkę, po czym ruszyliśmy w dół,
w głąb pięknej, zielonej Doliny Mięguszowieckiej.

Według https://mapa-turystyczna.pl pokonaliśmy dystans 19,3 km.
Czas, jaki wskazuje mapa to 8:50 h. Tak długie wędrówki rozpoczynamy
zawsze wczesnym rankiem, aby zyskać czas na odpoczynek, podziwianie
i fotografowanie natury oraz krajobrazów i co najważniejsze,
aby przed zmierzchem powrócić na parking.

Czy podobała Wam się ta tatrzańska wyprawa ?

Z górskim pozdrowieniem…

Anita