LUWR – najsłynniejsze muzeum świata…

jest dziełem renesansowej, barokowej, klasycystycznej i eklektycznej
architektury, a jego poszczególne elementy tworzą potężny gmach.
I nie przypadkiem nazwałam Luwr dziełem. Wprawdzie w swych
wytwornych wnętrzach skrywa sztukę o nieocenionej wartości
i najwyższym światowym poziomie, lecz dziś chcę się skupić
i zatrzymać na doskonale pięknej architekturze samej
budowli, która wzbudziła mój wielki zachwyt.

Luwr położony przy prawym brzegu Sekwany w obrębie
Pierwszej Dzielnicy na jednej linii z Polami Elizejskimi, wchodzi w skład tzw.
osi historycznej Paryża (od Łuku Carrousel przy Luwrze, poprzez Łuk Triumfalny,
aż do Grande Arche, czyli Wielkiego Łuku Braterstwa w dzielnicy w la Défense).

źródło

Luwr, którego historia sięga średniowiecza, jest
jednym z najważniejszych muzeów sztuki w świecie.
Nim jednak zyskał taką sławę, był najokazalszą w Europie
rezydencją królewską, ponieważ poprzez kolejne stulecia
królowie i cesarze przebudowywali i powiększali pałac.

U schyłku XII wieku król Filip II August, aby wzmocnić obronność Paryża,
wzniósł zamek warowny. W drugiej połowie XIV wieku Karol V Mądry uczynił
z zamku rezydencję królewską. W XVI wieku Franciszek I zamienił tę budowlę
w monumentalny renesansowy pałac. Natomiast w drugiej połowie XVII wieku
Ludwik XIV przeprowadził się do Wersalu, pozostawiając w Luwrze bogatą
kolekcję dzieł sztuki antycznej oraz oddając pałac pod opiekę artystów.
Poniżej jego zacnych rozmiarów pomnik konny na dziedzińcu Luwru.

Paryż stając się miastem sztuki, od czasów Ludwika XIV wywierał
niebywały wpływ na działalność artystyczną w całej Europie.
W takim kierunku zmierzała sztuka francuska – ambicją króla
miało być wyznaczanie drogi artystycznej dla całej Europy.

Podczas Rewolucji Francuskiej, Zgromadzenie Narodowe
wydało dekret zmieniający funkcję obiektu –
z pałacu królewskiego na muzeum.

Zbliżając się do Luwru wita nas wschodnia fasada,
jako przykład francuskiego klasycyzmu – epoki w sztuce, która
nawiązywała do antyku i renesansu. Fasadę tworzą symetrycznie
rozłożone, trzy wysunięte przed front ściany (po środku i po bokach)
od fundamentu aż po dach, tzw. ryzality oraz dwie ściany pomiędzy nimi
lekko cofnięte w głąb. Podział na dwie kondygnacje wyznacza pozioma
linia gzymsu. Przez całą szerokość fasady nad gzymsem, rozciąga się
attyka – balustrada wieńcząca budynek i zasłaniająca płaski dach.

Wyróżnia się kolumnada biegnąca przez całą szerokość
wschodniej fasady poza bocznymi ryzalitami.

Dzisiejszy Luwr to rozległy kompleks.
Jego zwiedzanie ułatwia podział na trzy skrzydła:
wschodnie, czyli Sully obejmuje najstarsze zachowane
zabudowania pałacu skupione wokół Cour Carrée
(dziedziniec wewnętrzny, kwadratowy).

Znajdujące się na południu skrzydło Denon to zespół budynków
pomiędzy Cour Napoléon (dziedziniec Napoleona) a Sekwaną.
W tym skrzydle rozmieszczone są trzy główne pawilony.

Niemal symetrycznie do skrzydła Denon usytuowane jest
skrzydło północne – Richelieu, również z trzema pawilonami.

Majestatyczną budowlę Luwru tworzy tzw. „Stary Luwr” – czyli
średniowieczne i renesansowe pawilony. Elewację zdobi bogata dekoracja
rzeźbiarska. Najstarsze rzeźby i reliefy zachowały się na zachodniej elewacji.
Odnajdziemy wśród nich bóstwa greckie oraz osobistości starożytnej Grecji.

Tymczasem „Nowy Luwr” to eklektyczne budowle XIX – wieczne.
Elewację Nowego Luwru zdobi cykl Sławnych Mężów Francji – rzeźb
będących w swym rozmiarze odwzorowaniem rzeczywistych postaci.

Połączone gmachy Starego i Nowego Luwru otaczają dwa
dziedzińce: Cour Carrée (dziedziniec wewnętrzny, kwadratowy)
oraz większy Cour Napoléon (dziedziniec Napoleona), który
od kolejnego przestronnego dziedzińca wewnętrznego –
Cour du Carrousel oddziela ulica Place du Carrousel.

Łuk Triumfalny du Carrousel zwieńczony ogromnym
posągiem koni, wzniesiono dla uczczenia zwycięstw
odniesionych przez Napoleona w 1805 roku.

Z tej perspektywy doskonale widać jak monumentalną budowlą jest Luwr.

W latach 80 – tych przeprowadzono wielki projekt modernizacji Luwru
pod hasłem „Grand Louvre.” Inicjatorem przedsięwzięcia był
prezydent Francji – François Mitterand. Przebudowano
m.in. podziemia, a jedną z wyróżniających się zmian
była szklana piramida wybudowana na
głównym dziedzińcu.

Wysoka na 21 metrów konstrukcja ze stali i szkła
(otoczona trzema mniejszymi piramidami), wywołała
 wówczas sporo kontrowersji. Muszę przyznać, że mnie samej
nieodnajdującej zachwytu w nowoczesnym budownictwie opartym
na stali i szkle, spodobał się ten mocny kontrast form architektonicznych.

Pod tą największą piramidą zapewniającą
odpowiednie oświetlenie podziemnemu kompleksowi…

  

znajduje się główny hall wejściowy do muzeum, z którego
prowadzą ścieżki do poszczególnych skrzydeł muzeum.
To tam napotkamy „odwróconą szklaną piramidę.”

W podziemiach znajduje się również Carrousel du Louvre,
czyli pasaż handlowy stanowiący kompleks obsługi turystów
z galeriami, szatniami, sklepami, toaletami i informacją.

Luwr będąc architektoniczną perłą na mapie Paryża reprezentuje
kulturalne dziedzictwo Francji, lecz o skarbach, które skrywa
w swych wnętrzach, opowiem już innym razem ;-))
Z ciepłym, grudniowym pozdrowieniem –

Anita