Dzieła Luwru – malarstwo.

 

Tą publikacją chcę pozostać jeszcze w klimacie Paryża, tym razem jednak zapraszam
na spotkanie ze sztuką i spacer po wnętrzach Luwru, by obejrzeć część muzealnych
zbiorów z Działu Malarstwa. Zapewne domyślacie się, że nie zaprezentuję samych
fotografii, ale dołączę do nich opowieść… bo zawsze gdy zechcę tu powrócić,
przypomnę sobie, co chciał przekazać odbiorcy autor poprzez swoje dzieło.
A gdybyście sami zapragnęli zapoznać się z pełną ofertą Luwru, to nawet
nie wychodząc z domu, możecie obejrzeć całą kolekcję udostępnioną
przez muzeum online pod adresem: https://collections.louvre.fr/en/

Za czasów Ludwika XIV (1643-1715) w zbiorach Luwru było
zaledwie 200 dzieł, ale darowizny przyjmowane w zamian za długi
powiększały kolekcję. Obecne zasoby Luwru są imponujące. Cała kolekcja
liczy ok. 380 tysięcy eksponatów, z których 35 tysięcy stanowi stałą ekspozycję.
Dlatego nawet na pobieżne obejrzenie niewielkiej części udostępnionych zbiorów,
przeznaczyć trzeba wiele godzin, a na całą kolekcję… tu krąży wiele legend ;-))

Oprócz podziału na trzy pawilony: Sully, Denon i Richelieu, zbiory Luwru
umieszczone są na trzech kondygnacjach w poszczególnych sekcjach, a obrazy
pogrupowane są według krajów pochodzenia. Zbiory Luwru podzielone są na 8 działów:

- Sztuki Bliskiego Wschodu
- Sztuki Starożytnego Egiptu
- Sztuki Starożytnej Grecji, Etrurii i Rzymu
- Sztuki Islamu
- Rzeźby
- Malarstwa
- Rysunku i Grafiki
- Rzemiosła Artystycznego.

Kolekcja malarstwa liczy ponad 6000 dzieł datowanych od XIII wieku do roku 1848.
Niemal dwie trzecie dzieł malarstwa reprezentują artyści francuscy, reszta licząca
ponad 1200 dzieł jest autorstwa artystów europejskich. To zdecydowanie
najważniejszy z działów Luwru, ponieważ obejmuje olbrzymią kolekcję
europejskiego dziedzictwa w malarstwie. Odnajdziemy tu m.in.
arcydzieła sztuki francuskiej, włoskiej, hiszpańskiej,
angielskiej, niderlandzkiej i niemieckiej.

Spośród dzieł malarstwa włoskiego wyróżniają się obrazy wczesnego
i dojrzałego renesansu. Szkołę włoską reprezentują dzieła m.in.: Botticellego,
Leonarda da Vinci, Tycjana, Veronesa, Rafaela, Caravaggia i wielu innych.

Zalążkiem bezcennych zbiorów Luwru była kolekcja Franciszka I (1515-1547),
który kupił wiele obrazów malarzy włoskich, w tym Mona Lisę. Leonardo da Vinci
namalował ten niewielki portret żony florenckiego patrycjusza, znany jako Gioconda
około 1504 roku. Szybko został on uznany za ideał renesansowego portretu stając się
najbardziej znanym obrazem w historii malarstwa i najlepiej chronionym dziełem sztuki
na świecie. Odgrodzony od zwiedzających barierkami i umieszczony za kuloodporną
szybą obraz, ma zapewnioną idealną temperaturę i wilgotność, aby uchronić
go przed niekorzystnym wpływem czynników zewnętrznych.

Tajemniczy uśmiech kobiety od dawna jest przedmiotem komentarzy
i interpretacji. A o niezwykłej popularności dzieła, świadczy ogromna kolejka
zwiedzających, którzy chcą z bliska obejrzeć i sfotografować oblicze Mona Lisy ;-))

Inna intrygująca dama pędzla Leonarda da Vinci to portret młodej kobiety znany
jako La Belle Ferroniére. Charakterystyczne cechy stylu portretowego Leonarda
to nie tylko światłocień i delikatne, ciemne podteksty, ale także wyjątkowe piękno
linii i miękkość modelowania. Bohaterką dzieła jest wedle najpopularniejszej wersji
Lucrezia Crivelli – kochanka księcia Mediolanu, Lodovico Sforza (patrona Leonarda).

Kolejne dzieło Leonarda da Vinci – Madonna w grocie –
zamówione zostało przez Bractwo Niepokalanego Poczęcia
Najświętszej Marii Panny przy kościele św. Franciszka w Mediolanie
i wiąże się z ciekawą historią, otóż obraz ma dwie wersje… Pierwsza
(prezentowana poniżej) znajduje się w Luwrze, a druga w National Gallery
w Londynie. Powstanie dwóch wersji obrazu było wynikiem trwającego wiele
lat sporu między artystą a zleceniodawcami, według których pierwsza wersja
odbiegała od idei Niepokalanego Poczęcia, gdyż skoncentrowana była na Janie
Chrzcicielu poprzez gest anioła wskazujący na niego palcem. Ponadto Leonardo
oraz jego malarze domagali się podwyższenia wynagrodzenia, ponieważ ponieśli
większe wydatki na materiały (m.in. kruszec potrzebny do wykonania złoceń).
Członkowie Bractwa nie chcieli dopłacić, więc obraz został sprzedany. Druga
wersja obrazu koncentruje się na Marii, a anioł nie wskazuje palcem na Jana
Chrzciciela. Obie wersje przedstawiają Dziewicę Marię siedzącą przed
jaskinią lub w jej wnętrzu wraz z małym Jezusem i św. Janem, lecz
różnią się szczegółami, takimi jak: aureole, czy układ rąk postaci.
Madonna w grocie, czyli pierwsza wersja pozostająca
w zasobach Luwru, oprawiona jest w piękną,
zdobioną, drewnianą ramę.

Ostatnie, uwiecznione przeze mnie dzieło Leonarda da Vinci to
Święta Anna Samotrzecia znane też jako Dziewica z Dzieciątkiem i Świętą Anną.
Maryja przedstawiona jest jako uosobienie matczynej miłości. Siedząc na kolanach swej
matki pochyla się, by odciągnąć syna od baranka, którego mały Jezus chce dosiąść. W tle
obrazu, grzbiety gór wyłaniają się z oparów mgieł. Uwagę skupia młody wygląd kobiet,
które raczej przypominają siostry, niż matkę i córkę. Zygmunt Freud tak zanalizował to
zjawisko, otóż Anna i Maria miały według niego stanowić uosobienie dziecięcych
wspomnień Leonarda o jego dwóch matkach, biologicznej i macosze…

Pietro Perugino to włoski malarz okresu renesansu.
Był niewątpliwie twórcą wybitnym, znanym i cenionym za swą
młodzieńczą twórczość. Malował obrazy realistyczne, zabarwione
sentymentalną pobożnością. Na jednym z nich odnajdujemy Dziewicę
w majestacie, która w malarstwie i ikonografii chrześcijańskiej jest
figurą artystycznej reprezentacji NMP pojawiającej się na tronie
w ziemskim świecie. Tytuł obrazu Perugino wyjaśnia wszystko
– Dziewica z Dzieciątkiem w otoczeniu dwóch aniołów,
Świętej Róży i Świętej Katarzyny.

W późniejszych latach Perugino uległ dość konserwatywnej manierze
i obserwowano u niego ubożenie stylu. Jako ciekawostkę dodam, że Perugino
rzetelnie i pracowicie domalowywał dzieła nieukończone przez innych artystów
(m.in. Rafaela). Przyjaźnił się z Leonardo da Vinci, dla którego twórczości żywił
wielki podziw. Pozostawił po sobie bogaty i zróżnicowany dorobek. Poniżej
obraz San Sebastián, który przedstawia Sebastiana straconego za
swą niezachwianą wiarę w Chrystusa. Wcześniej służył
jako rzymski żołnierz w straży cesarskiej.

Wśród ogromnej ilości wyeksponowanych obrazów,
wyróżnia się potężnych rozmiarów dzieło Paolo Veronese
przedstawiające biblijną historię z Nowego Testamentu, w której
podczas wesela, Jezus zamienia wodę w wino – Gody w Kanie Galilejskiej.

Paolo Veronese to jeden z najwybitniejszych włoskich malarzy renesansowych.
W swej twórczości łączył wątki religijne ze scenami rodzajowymi. Jego obrazy
eksponowane są w najsłynniejszych galeriach i muzeach. Dzieło pozostające
w zasobach Luwru to Święty Marek koronujący cnoty teologiczne.

Bernardino Luini – włoski malarz renesansowy – uwiecznił na swym płótnie
Salome otrzymującą głowę św. Jana Chrzciciela… i nie jest to bynajmniej wizja artysty.
Wnuczka Heroda Wielkiego – Salome, znana jest głównie ze swej roli, jaką odegrała przy
śmierci Jana Chrzciciela. Zachwycony tańcem Salome, Herod Antypas obiecał spełnić każde
jej życzenie, a ta na polecenie matki zażądała głowy żydowskiego proroka. Warto wyjaśnić,
że matka Salome – Herodiada porzuciła swojego męża a zarazem ojca Salome, by poślubić
Heroda Antypasa. Małżeństwo to jako niezgodne z żydowskim prawem, wywołało
oburzenie wśród Żydów i spotkało się z otwartą krytyką Jana Chrzciciela.
Jak wysoką cenę za to zapłacił… ilustruje poniższy obraz.

Na innym płótnie Bernardino Luini przedstawił Sen Dzieciątka Jezus
zwany także Dziewicą trzymającą śpiące Dzieciątko Jezus.

Motyw Madonny karmiącej znany jest w sztuce od czasów średniowiecza.
Najbardziej znanym i najczęściej kopiowanym jest dzieło Andrea di Bartolo (Solario)
zatytułowane Madonna z zieloną poduszką znane też jako Matka Boska karmiąca.

Mariotto Albertinelli – jego prace odznaczają się prostotą i monumentalnością.
Krytycy sztuki dostrzegali w twórczości malarza znaczny wpływ Leonarda da Vinci m.in.
w stosowaniu techniki polegającej na łagodnych przejściach z partii ciemnych do jasnych
dających mgliste efekty kolorystyczne. Kompozycje artysty świadczą również o inspiracji
dziełami Perugina i znajomości niderlandzkiej szkoły pejzażu. Na poniższym obrazie
Św. Hieronim i Św. Zenobiusz adorujący dzieciątko Jezus w ramionach Dziewicy.

Giovanni Francesco Caroto to włoski malarz epoki renesansu.
Jedna z jego prac to Portret Bernardo di Salla.

Inny, doskonale znany artysta to Sandro Botticelli – włoski malarz szkoły
florenckiej tworzący w okresie odrodzenia. Większość życia spędził w rodzinnej
Florencji tworząc na zlecenie bogatych rodzin florenckich – głównie Medyceuszy.
Poniżej jeden z wielu namalowanych przez Botticellego: Portret mężczyzny.

I jeszcze jeden w kolekcji Botticellego – Portret młodego mężczyzny.
Styl artysty określa się mianem poetyckiego. Potrafił w sposób niezwykle
dokładny oddać piękno kobiecego wdzięku. Tworzył doskonałą świetlistość
szat oraz stosował naturalną dekoracyjność w przedstawieniu ruchu. Cechy
dzieł Botticellego to także chłodny i czysty koloryt oraz precyzja rysunku.

Ostatni z portretów, który przykuł moją uwagę, zatytułowany
jest niezbyt oryginalnie – to… Portret mężczyzny,
lecz nie dowiedziałam się o nim nic więcej,
ponieważ autor jest anonimowy.

Kolejny włoski artysta okresu renesansu wobec, którego dzieł nie sposób przejść obojętnie,
to Lorenzo Costa – włoski rysownik, grafik, autor fresków oraz obrazów epoki renesansu.
Na jego płótnach odnajdziemy motywy religijne, mitologiczne, alegoryczne i portrety.
Jego dojrzały styl odznacza się elegancją i delikatnością oraz prostotą kompozycji.
W latach 1506-1512 brał udział w dekorowaniu apartamentu Isabelli d'Este na
zamku San Giorgio w Mantui. Isabelle d'Este zasłynęła w historii jako
pierwsza dama renesansu. Była włoską arystokratką i czołową
postacią włoskiego renesansu. Po śmierci męża i w czasie
małoletniości ich syna rządziła Mantuą jako regentka.
Dzięki politycznym i dyplomatycznym talentom
odegrała bardzo ważną rolę we włoskiej
polityce, podnosząc pozycję Mantui
do rangi księstwa. Lorenzo Costa
wykonał dla Isabelli dwa obrazy:
Alegoria dworu Isabelli d'Este…

oraz drugie alegoryczne dzieło: Panowanie boga Komusa.

Andrea Mantegna to włoski malarz i rytownik, prekursor miedziorytu.
Jego obrazy wyróżniają się dramatyzmem rysunku, mistrzostwem perspektywy
oraz klasycznym detalem architektonicznym. Jednym z nich jest Parnas znany też
jako Mars i Wenus. Mitologicznym tematem Parnasu – miejsca cudzołożnych miłości
Marsa i Wenus – był rozkwit sztuk reprezentowanych przez Apollina i jego Muzy pod
wpływem życzliwości Marsa (Francesco Gonzaga) i Wenus (Isabelle d'Este). Rozwijam
ten wątek, ponieważ to kolejny obraz, na którym przedstawiono postacie znane z innych
dzieł, czyli Isabelle d'Este i Francesco Gonzaga. O Isabelle – pierwszej damie renesansu –
wspomniałam wyżej, więc teraz kilka słów o Francesco pochodzącym z rodu książąt
Mantui. W dzieciństwie przeznaczono go do stanu duchownego, lecz jak wielu
dostojników kościelnych w tamtym czasie, prowadził dość rozwiązłe życie.
Miał syna, ale był też znany z hojności wobec biednych oraz wielkiej czci
okazywanej Dziewicy Maryi. Spotkanie bohaterów odbywa się na
kamiennym łuku, na tle zieleni okolicznego krajobrazu. Widzimy
tańczące Muzy i Apollo grającego na lirze z lewej strony
obrazu. Po jego prawej stronie – Merkury, któremu
towarzyszy Pegaz, a za nimi spadają wodospady
Heliconu. Pod łukiem, w oddali na wzgórzach,
wyłaniają się kontury zabudowań.

Inne dzieło Mantegny to Matka Boska Zwycięska siedząca na tronie, na której kolanach
stoi Jezus. Jej szata ma osłaniać wszystkich wiernych, a dwa jej końce trzymają święci.
Po prawej stronie stoi św. Jerzy przedstawiony w zbroi ze złamaną włócznią w dłoni.
Z lewej strony św. Jerzego, w czerwonym hełmie i z włócznią, Mantegna umieścił
Longinusa – rzymskiego centuriona (który przebił bok umierającego Jezusa),
a czerwień jego włóczni ma symbolizować krew Chrystusa. Pod płaszczem
Marii, po prawej stronie, stoi mały Jan Chrzciciel trzymający swój atrybut,
krzyż. Obok uklękła jego matka – św. Elżbieta. Z lewej strony, w czarnej
zbroi klęczy zleceniodawca obrazu – Francesco Gonzaga. Spogląda
dziękczynnym wzrokiem na Marię, która błogosławi go gestem
prawej ręki. Stojący obok niego z mieczem w ręku św. Michał
przytrzymuje koniec jej szaty, okrywając nim Gonzagę.
Za św. Michałem widać głowę św. Andrzeja z krzyżem.
Wszystkie postacie stoją pod pergolą ozdobioną
girlandami z owoców, przypominającą raj.

Temat opłakiwania zmarłego Chrystusa zaczerpnięty
z Nowego Testamentu był kolejnym po motywie zdjęcia z krzyża
najczęściej przedstawianym epizodem z życia i męczeńskiej śmierci Chrystusa.
Pieta to w sztukach plastycznych przedstawienie Matki Boskiej trzymającej
na kolanach zmarłego Jezusa Chrystusa. W dziale włoskiego malarstwa
podziwiać możemy Pietę… nieznanego autorstwa.

Fra Angelico (także Jan z Fiesole) to malarz religijny wczesnego renesansu, dominikanin.
W swych pracach podejmował tylko tematykę religijną. Jego wczesny styl cechował się
zamiłowaniem do dekoracyjności, lecz w dalszej twórczości, artysta starał się uwolnić
od wpływu gotyku dążąc do uproszczenia stylu. Ciekawym etapem w działalności
Fra Angelico było rozpoczęcie prac w klasztorze San Marco we Florencji.
W ciągu ok. 12 lat ozdobił freskami 40 cel zakonnych. W październiku
1982 roku Fra Angelico został beatyfikowany przez Jana Pawła II,
a w 1984 roku, papież ogłosił go patronem artystów i twórców
kultury. W Polsce zaś jest patronem historyków sztuki. Jednym
z ważniejszych dzieł malarza jest Koronacja Dziewicy Maryi.
Chrystus siedząc na tronie nakłada na głowę Maryi koronę.
Tej niebiańskiej liturgii asystują aniołowie i święci.

Lorenzo Lotto – włoski malarz i rysownik z okresu dojrzałego renesansu.
Jego niesygnowane obrazy przypisywano innym twórcom. Na ponad 300 lat
został zupełnie zapomniany. Odkryto go na nowo i doceniono dopiero w XIX wieku,
gdyż w 1887 roku w weneckim archiwum odnaleziono testament Lotta. W 1895 roku
ukazała się pierwsza biografia artysty opracowana przez amerykańskiego historyka
sztuki. Po II wojnie światowej zorganizowano wystawy prac Lorenza Lotto
w Wenecji, Londynie oraz Paryżu. W zasobach Luwru podziwiać
możemy jego dzieło – Nawrócenie jawnogrzesznicy.

Szkołę włoskiego malarstwa zamykam dziełami Tycjana.
To jeden z najwybitniejszych przedstawicieli szkoły weneckiej.
Malował na zlecenie możnych rodów (m.in. Gonzagów), władców oraz
dla papieża Pawła III. Tycjan łączył element rodzajowy z tłem krajobrazowym
w charakterystycznej dla malarstwa weneckiego kompozycji pastoralnej. Był też
utalentowanym portrecistą i zasłynął dzięki wspaniałym scenom mitologicznym.
Moją uwagę zwróciła Wieczerza w Emaus. Kilka dni po śmierci Jezusa, dwaj Jego
uczniowie wybrali się do Emaus, wioski pod Jerozolimą. Po drodze spotkali
nieznajomego, którego zaprosili na kolację w gospodzie. W chwili, gdy
łamał i błogosławił chleb zorientowali się, że to zmartwychwstały
Chrystus. Tę scenę z Ewangelii św. Łukasza namalował Tycjan.

Na obrazie o zupełnie odmiennej tematyce, Tycjan używa motywu
wypukłego zwierciadła. Wykazuje wysoką techniczność w oddaniu barw,
ale również mistrzostwo w tej harmonijnej i dynamicznej kompozycji. Z tych
powodów Kobieta z lustrem uważana jest za arcydzieło z młodości Tycjana.

Olbrzymia kolekcja malarstwa francuskiego stanowi wybór arcydzieł
od średniowiecza przez renesans, wiek XVII i XVIII, aż do końca XIX wieku.
Po raz pierwszy udostępniono Luwr publiczności po Rewolucji, w 1793 roku.
Nawiązując do tamtych wydarzeń, ich ilustracją jest jedno z najważniejszych
dzieł Eugéne̕a Delacroix – Wolność prowadząca lud na barykady  –
romantyczne przedstawienie zwycięstwa Rewolucji.

Malarstwo Delacroix wywarło duży wpływ na twórczość przedstawiciela
francuskiego romantyzmu – Théodore̕a Chassériau. Klasyczne tematy artysta
ujmował w dość niespotykany sposób, nie burząc konwencji, ale wzbogacając ją.
Precyzyjny rysunek oraz klasyczne zasady kompozycji łączył z żywą kolorystyką,
stosując szczególnie w mniejszych kompozycjach, ciepłą gamę zdecydowanych
barw. Poprzez swoje obrazy malarz narzucił swojej epoce nowy typ kobiecy,
o kształtach wysmukłych a pełnych zmysłowości. Sięgał w swej twórczości
m.in. do kultury mitów, malował obrazy religijne oraz malowidła ścienne
w kościołach, katedrach i innych budynkach użyteczności publicznej.
Chassériau był też uznanym portrecistą. Po zebraniu odpowiednich
funduszy, odbył podróż twórczą do Algierii i Konstantynopola.
Namalował wówczas wiele obrazów o tematyce
orientalnej. Poniżej Zuzanna w kąpieli.

Ary Scheffer to francuski malarz, rytownik, ilustrator.
W swej twórczości podejmował tematy z walk wyzwoleńczych
Greków z Turkami, następnie czerpał inspiracje z literatury i tematyki
religijnej. Był uzdolnionym portrecistą. Artysta wypracował styl łączący
romantyczną uczuciowość z klasycyzmem formy a jego dzieła odznaczają się
sentymentalizmem i melodramatyczną wzniosłością. Niezwykle przejmujący  
i ogromny w swych rozmiarach,  jest obraz Suliotki. Po tym, jak Ali Pasza
z Tepeleny – władca okrutny, chciwy i bezwzględny – dokonał napaści
na miasto Janina w Grecji, Greczynki, aby nie wpaść w ręce
tureckiego oddziału, dokonały dramatycznego wyboru
rzucając się w przepaść. Właśnie tę scenę
uwiecznił Scheffer w swoim dziele.

Do najcenniejszych dzieł w kolekcji Luwru należy Tratwa Meduzy –
Théodore̕a Géricaulta. Na swym obrazie przedstawił wrak francuskiego statku
kolonialnego, który zatonął w 1816 roku u wybrzeży Afryki. Na tratwę dostało się
149 marynarzy i pasażerów, po tym jak oficerowie opuścili tonący statek na łodziach
ratunkowych, pozostawiając rozbitków na pewną śmierć. Większość z dryfujących
na tratwie zmarła z wyczerpania – braku wody oraz prowiantu. Wśród pozostałych
nieszczęśników dochodziło do aktów mordu i kanibalizmu. Walkę o przetrwanie
przeżyło jedynie piętnastu rozbitków, po tym jak po kilkunastu dniach zostali
ocaleni przez przepływający nieopodal okręt. W 1817 roku dwóch mężczyzn
z tych, którzy przeżyli dramat, spisało swoje wspomnienia. Posłużyły
one malarzowi do zilustrowania tego wstrząsającego wydarzenia.

Théodore Géricault to francuski artysta okresu romantyzmu, zwany
„malarzem koni i wariatów.” Na zamówienie doktora Georgeta w latach
1822-1823 wykonał serię portretów pacjentów szpitala psychiatrycznego.
Poza tym zleceniem, to konie stanowiły częsty temat jego dzieł.
Do dziś wiele z jego obrazów ozdabia wnętrza Luwru,
m.in. Ranny kirasjer opuszcza pole bitwy.

Wielkie dzieło powstałe na zlecenie francuskiego muzeum
to Napoleon na polu bitwy pod Pruską Iławą. Gotowy obraz został
zaprezentowany podczas dorocznego paryskiego Salonu (wystawa czasowa
prezentująca dorobek ówczesnych artystów) w 1808 roku Napoleon osobiście
docenił pracę artysty i odznaczył go krzyżem legii honorowej. Antoine-Jean Gros
po tym jak poznał Napoleona, wstąpił do armii francuskiej i został jej oficjalnym
malarzem. Dzieła z tego okresu zaliczane są do jego najlepszych. Obraz olejny
Grosa przedstawia Napoleona na pobojowisku dzień po bitwie. W sposób
realistyczny ukazuje okropieństwo wojny oraz stanowi
przykład kultu cesarza Francuzów.

Antoine-Jean Gros tworząc inne dzieło –
Napoleon odwiedza zadżumionych w Jaffie – oparł się na
wydarzeniach, które miały miejsce podczas kampanii egipskiej.
Wizyta Napoleona odwiedzającego żołnierzy dotkniętych
plagą dżumy miała podnieść morale we francuskiej armii.

Antoine-Jean Gros uważany za prekursora romantyzmu
w malarstwie wywarł wpływ na wielu twórców, w tym m.in. na:
Géricault̕a i Delacroix. Na jednym ze swych obrazów uwiecznił Joachima
Murata – króla Neapolu w latach 1808-1815. Burzliwy był życiorys Murata,
pełen sukcesów i porażek oraz smutny koniec – pojmany przez wrogów
został skazany na śmierć i rozstrzelany. Poniżej obraz Grosa zatytułowany
Portret konny Joachima Murata (1767- 1815), króla Neapolu. Losy autora
obrazu Antoine-Jeana Grosa potoczyły się równie dramatycznie.
Otóż pod koniec życia krytykowany był za konserwatyzm,
co doprowadziło go do samobójstwa…

Chcę zatrzymać się na chwilę przed obrazem Paula Delaroche – Dzieci Edwarda IV.
Twarze chłopców zaintrygowały mnie tak mocno, że postanowiłam dowiedzieć się,
o jakim zdarzeniu opowiada malarz poprzez swoje płótno… Otóż, kiedy w 1483 roku
koronowano nowego króla Anglii – Ryszarda III, nikt zapewne nie spodziewał się,
że największą ofiarą całej sytuacji staną się jego bratankowie, synowie zmarłego
Edwarda IV. Książęta Edward i Ryszard, którzy byli prawnymi następcami
tronu, zostali przez swego wuja ogłoszeni bękartami. Pozbawiono ich
zatem pretensji do korony, a Ryszard III mógł już spać spokojnie.
Tak się przynajmniej wydawało, ponieważ książęta najpierw
zostali zamknięci w londyńskiej Tower, co nowy król
tłumaczył ich bezpieczeństwem, a potem zniknęli.
Ich zaginięcie pozostaje jedną z największych
tajemnic w historii Anglii, ponieważ nigdy
nie wyjaśniono, kto pozbawił ich życia.

Wśród dzieł Paula Delaroche wyróżnia się poetycki i pełen spokoju obraz –
Młody Męczennik. Jego pierwsza wersja z 1853 roku, o mniejszych rozmiarach
zatytułowana – Chrześcijański męczennik utonął w Tybrze za panowania
Djoklecjana, znajduje się w Muzeum Sztuki Ermitaż w Petersburgu.

Ostatni z prezentowanych przeze mnie artystów to François Gérard,
francuski malarz, rysownik i grafik okresu neoklasycyzmu, który zyskał
sławę jako wzięty portrecista. Oprócz portretów, sporadycznie
tworzył obrazy o tematyce historycznej i mitologicznej.
Poniżej olej na płótnie Dafnis i Chloe.

Równie ważny i imponujący jest zbiór malarstwa niderlandzkiego
(J. van Eycka, Rogiera van der Weyden, H. Hemlinga, H. Boscha, D. Boutsa),
holenderskiego (liczne dzieła Rembrandta, Vermeera van Delft) oraz flamandzkiego
(portrety A. van Dycka, płótna P.P. Rubensa) na który niestety zabrakło już czasu…
podobnie jak na dzieła mistrzów niemieckich, angielskich czy hiszpańskich.

Pozostając w temacie malarstwa warto wspomnieć, że
w II połowie XIX wieku i w I połowie XX wieku, Paryż był ośrodkiem
artystycznej awangardy. To tu zainicjowano i rozwinięto takie kierunki,
jak impresjonizm, postimpresjonizm, kubizm, abstrakcjonizm, surrealizm.

Paryż już od czasów średniowiecza był miastem skupiającym oraz
 przyciągającym twórców sztuki. Jednak rolę artystycznej stolicy świata
objął za panowania Ludwika XIV i utrzymał tę pozycję przez kolejne
stulecia nadając ton sztuce europejskiej od XVIII do XX wieku.

Tym, którzy dotrwali do końca – dziękuję za poświęcony czas
i jeśli nie znużyłam Was malarstwem, to w planach mam jeszcze dwie
(znacznie krótsze) publikacje: z Działu Rzeźby i Rzemiosła Artystycznego ;-))
Ślę moc pozdrowień i życzę pogody ducha na kolejne, szarobure, styczniowe dni –
Anita