A mnie jest szkoda lata…

 

I letnich, złotych wspomnień (…)
Za oknem szaro, smutno
A jeszcze przed miesiącem
Wesoło, zieleń, słońce (…)
Jesień owszem, jest piękna, bogata
Bardzo strojna i pełna kolorów
Ale skąd, jesieni do lata
Do lipcowych, sierpniowych wieczorów (…)
Dlatego żal mi lata (…) i nieba
Po którym płyną smutne
Jesienne mgły.

Słowa piosenki autorstwa Emanuela Schlechtera z 1938 roku są
ponadczasowe – podobnie jak pory roku… Dlatego szkoda mi lata, gdyż
tak nagle się skończyło… bez łagodnego przejścia w coraz chłodniejsze dni.
Sierpień z czułością tulił nas w promieniach słońca, a „nieokrzesany” wrzesień
już w swych pierwszych dniach „przylazł w ubłoconych buciorach,” lunął deszczem,
przyniósł ziąb i przegonił z werandy… Nic nie poradzę, tak mam – jestem ciepłolubna!
Urodziłam się w środku lata i to moja najukochańsza pora roku, dlatego złoszczę się,
gdy jesień – jak nieproszony gość – przychodzi bez zapowiedzenia o trzy tygodnie
za wcześnie i w dodatku w swej najgorszej możliwej odsłonie! Wiem, jak bardzo
potrzebny jest deszcz i to nie on mnie złości, tylko to okropne zimno tak
przenikliwie odczuwalne przez całą dobę! Nawet rower, którym
jeżdżę do pracy już tak nie cieszy, bo wymaga kilku warstw
odzieży a rankiem czapki i rękawiczek… brrrr !!!
Podzieliłam się goryczą, która oddaje
aktualny stan mojej duszy,
dlatego
na przekór jesieni,
nie będę jej tym razem
witać domowymi dekoracjami.
Zaliczyła w tym roku konkretny falstart,
więc nie odnajduję żadnej radości w jej nadejściu.
Na samą myśl, że przepiękna i wyczekiwana przeze mnie
wiosna zawita dopiero 21 marca 2023 roku, dostaję gęsiej skórki
i najchętniej razem z niedźwiedziami schowałabym się w gawrze i zapadła
w sen zimowy na najbliższe 6 miesięcy… lub przeprowadziła w takie zakątki
świata, gdzie zima nie dociera! Cóż, każdemu wolno marzyć i m.in. to marzenia
właśnie, trzymają mnie mocno w pionie ;-)) Aby jednak z mojego dzisiejszego
posta nie wiało wyłącznie smutkiem, żalem i nostalgią, zapraszam Was
do ogrodu. Kwiaty mają taki kojący wpływ na człowieka…

Poniższe sierpniowe i wrześniowe kadry dokumentują,
jak zmienia się ogród na przełomie lata i jesieni.

Intensywne barwy kwiatów hortensji ogrodowych
blakną z każdym kolejnym, chłodnym dniem.

Biel hortensji bukietowych…

z czasem „nabiera rumieńców.”

Rosnące przed hortensjami paprocie, zdążyły (po pierwszym ścięciu)
po raz drugi w sezonie wyrosnąć i ozdobić ten zakątek soczystą zielenią.

Swe kwitnienie powtórzyły też róże.

Wielobarwnymi liśćmi, uroku ogrodowi dodały żurawki. To nowość na rabacie
bylinowej mająca na celu przełamanie panującej tam monotonii zieleni.

I ostatnia nowinka – do różowych jeżówek...

dołączyła jedna o pełnych kwiatach w kolorze bieli.

Tuż obok przepięknie zakwitł hibiskus…

a nieco dalej zawilec japoński efektownie prezentuje swe dekoracyjne kwiaty.

Zwiewne kosmosy bujnie rozsiały się po rabacie
i u schyłku lata stanowią barwną ozdobę ogrodu.

I na koniec coś smacznego – soczyste i słodziutkie winogrona…

o które dzielnie konkurowaliśmy z szerszeniami ;-))

Pozdrawiam weekendowo życząc sobie i Wam
pogody ducha oraz życzliwych ludzi wokół :-))
Anita