Światowy Dzień Introwertyka – witajcie w mojej bajce…

Ten rok będzie dla mnie w pewien sposób wyjątkowy… świętować będę kilka okrągłych rocznic. Jedna z nich mocno zdeterminowała mnie do działania, dlatego podjęłam już konkretne kroki w celu realizacji podróży życia… Pomyślałam też, że chcę opowiedzieć Wam coś o sobie… coś, co pozwoli Wam lepiej mnie poznać, bo dziś… jest moje święto! To także doskonała okazja, by odkłamać sporo mitów krążących w przestrzeni publicznej na temat introwertyków 😉

Bycie introwertykiem w tak ekstrawertycznym, jak współczesny świecie jest wyzwaniem. O ile dla innego introwertyka pewne zachowania są normalne, dla osoby "z zewnątrz" wiele z tych cech jest co najmniej niezrozumiała. Terminy „introwertyk” i „ekstrawertyk” wywodzą się z teorii typu psychologicznego szwajcarskiego psychiatry Carla Junga. Warto podkreślić, że introwertyzm nie jest jednoznaczny z nieśmiałością czy brakiem umiejętności społecznych. Nie klasyfikuje się go też jako zaburzenie psychiczne. To cecha osobowości związana z kontaktami międzyludzkimi. To świadome preferencje, które wpływają na kształtowanie się stylu funkcjonowania takiej osoby w świecie pełnym bodźców.

Introwertyk:

- skupia się na własnym wnętrzu; ma tendencję do głębokiej introspekcji oraz analizowania własnych myśli i emocji, ponieważ czerpie energię z czasu spędzonego w samotności, który pozwala na regenerację sił;

- preferuje niewielkie grono bliskich znajomych, przyjaciół i własną rodzinę; od czasu do czasu czuje potrzebę spotkania z innymi, ale później musi pobyć w samotności, ponieważ odczuwa zmęczenie związane z intensywnymi kontaktami towarzyskimi;

- nie lubi długotrwałych rozmów o wszystkim i o niczym, aby się otworzył, warto rozpocząć rozmowę na głębszy, poważniejszy temat, to szansa na nawiązanie relacji, bo w kwestii nawiązywania znajomości, introwertyka bardziej interesuje jakość, niż ilość;

- ma wysoką wrażliwość na bodźce zewnętrzne, takie jak hałas czy mocne oświetlenie, nie lubi przebywać w zatłoczonych miejscach;

- najczęściej cechuje się wysoką empatią, dzięki czemu łatwo wczuwa się w emocje innych ludzi,

- jest ostrożny, przemyślany w działaniu i w podejmowaniu decyzji, mało spontaniczny i chętnie postępuje według wcześniej ustalonego planu;

- w związkach lub relacjach rodzinnych potrzebuje przestrzeni tylko dla siebie;

- doskonale zna swoje potrzeby oraz podejmuje świadome wybory.

Powyżej zamieściłam oczywistości definiujące introwertyka. By był to bardziej osobisty, a nie książkowy wpis, to dodam coś od siebie. Kocham naturę, to w kontakcie z nią odpoczywam najlepiej. Lubię spędzać czas… sama ze sobą. Szczerze mówiąc, to najlepsze chwile na rozwój, wyciszenie od zgiełku codzienności. Kiedyś nie miałam takiej świadomości i dojrzałości, jaką mam obecnie. Uwierzcie mi, że sporo musiałam poczytać na ten introwertyzmu, żeby zrozumieć, że wszystko ze mną OK. Oto kilka przykładów:

Gdy będąc nastolatką, moje koleżanki spędzały czas na dyskotece… ja czytałam wieczorami książki lub oglądałam filmy. Pewnie lubicie bywać na weselach…ja niekoniecznie. Po pierwsze… nie lubię tańczyć, robię to tylko dla mojego męża… po drugie hałas towarzyszący całej imprezie potwornie mnie wyczerpuje. Staram się zatem odnaleźć przyjemność w rozmowach z innymi gośćmi, ale kończy się to zazwyczaj zdartym gardłem, bo muzyka jest tak głośna, że trzeba niemal krzyczeć do siebie… Najmilej spędzony Sylwester… to taki kameralny z mężem w domu 😊

Co odróżnia introwertyka od osoby aspołecznej? Otóż, osoba aspołeczna całkowicie unika kontaktu z innymi, rezygnuje ze spotkań i nie stara się utrzymać relacji. Zazwyczaj świadomie decyduje się na samotność, nie próbuje założyć własnej rodziny ani zmienić swojego życia, zatem nie jestem aspołeczna! Jestem społecznie selektywna… taka subtelna różnica, bo osobowość to coś więcej, niż typ, który w wąski sposób próbuje zamknąć to, jacy jesteśmy. Przejawiamy jedynie pewne skłonności do zachowywania się w określony sposób, w zależności od sytuacji. W rzeczywistości czyni nas to wyjątkowymi, a nie typowymi osobami 😉

Moi Drodzy… zamieszczone tu zdjęcia - Wam dedykuję, ponieważ bardzo nie lubię fotografować siebie samej, więc to rzadkość na blogu. Chcę jednak, byście wiedzieli, kto tworzy tę przestrzeń, dlatego chciałam dać jej twarz 😊Wpisują się w klimat aktualnej aury, a pochodzą z naszej zimowej wyprawy na Orlą Perć, czyli Kozi Wierch w ukochanych Tatrach, o czym możecie poczytać tutaj.

Kończąc, pragnę Wam z całego serca podziękować za moc serdecznych życzeń świąteczno-noworocznych. Wszystkim wysyłającym jestem bardzo wdzięczna nie tylko za życzenia, ale również za pamięć o mnie i życzliwość okazaną mi w ten sposób.

Z najcieplejszymi pozdrowieniami w ten zimowy, styczniowy czas… Anita